Dywnaja że ɦodyna

Dywnaja że ɦodyna po wsim swit'ie stała,
Ta ne odna sirytka bez matinky stała. (x2)

Oj piszła że sirytka po swity błukaty,
Swojeji matusi ridnoji szukaty. (x2)

Hospod’ zustriczaje, staw jej(e) pytaty,
(j)A kudy jdesz sirytko? – matinky szukaty. (x2)

Oj wernys’ sirytko, bo daleko zajdesz,
Swojeji matusi do wiku ne znajdesz. (x2)

Oj a chtoże to płacze na mojemu ɦrobi?
(j)A ce ja, matusju, pryjmy(ż) mene k’sobi. (x2)

Oj rada b’ ja, doniu, do sebe pryjniaty,
Tak zemli baɦato, ne możu ja wstaty. (x2)

Oj idy(ż) ty doniu, szukaj sobi doliu,
Bo wże meni, doniu, ne żyty z toboju. (x2)

Oj jak tiażko, ważko doleńki szukaty
da nichto ne pryhorne jak ridnaja maty. (x2)

(kategorie: ukraińskie, liryczne, psalmy, sieroce)