Żegnał góral swą góralkę
Lista zmian strony Teksty.Żegnał_góral_swą_góralkę
Ukryj drobne zmiany - Wyświetl zmiany wyglądu
24.12.2012, 15:42
wprowadził -
Zmieniono linie 39-41 z:
''A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodni"''
na:
''A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodni"''
(kategorie: [[!polskie]], [[!liryczne]], [[!krakowskie]])
(kategorie: [[!polskie]], [[!liryczne]], [[!krakowskie]])
04.11.2012, 19:33
wprowadził -
Zmieniono linie 37-39 z:
na:
''A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodni"''
04.11.2012, 19:32
wprowadził - A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodn
Zmieniono linie 35-37 z:
stanął nad brzegiem przepaści, rzucił się w głębinę.
na:
stanął nad brzegiem przepaści, rzucił się w głębinę.
<i>A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodni"</i>
<i>A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodni"</i>
04.11.2012, 19:31
wprowadził - A. Rachwał ur. 1937, Strzelce Wielkie (nagr. 2005),z "Pieśni ludu krakowskiego. Krakowiacy Wschodn
Dodano linie 1-35:
Żegnał góral swą góralkę, idąc w świat daleki,
mówił: żegnaj moja miła, kochaj mnie na wieki.
O gdy za rok, za półtora powrócę do sioła,
to cię luba zaprowadzę na ślub do kościoła.
Minął roczek i półtora, a nie widać Janka,
wnet góralka zapomniała o słowach kochanka.
Za jakiś czas góral wraca z tą nadzieją w sercu,
że połączy się z swą lubą na ślubnym kobiercu.
Wstąpił do kościoła, widzi światła wszędzie,
i pyta się kościelnego: co tu dzisiaj będzie?
Oj góralu, oj, góralu, to ci mówię szczerze,
że twą lubą narzeczoną dzisiaj inny bierze.
Wchodzi orszak do kościoła, idzie panna młoda,
a to jego ulubiona, to jego Jagoda.
Panna młoda się spojrzała spod swojego wianka,
i tak nagle zobaczyła bladą twarz kochanka.
Panna młoda się pochyla na drużby ramiona,
gwar się zrobił po kościele: panna młoda kona.
Ludzie się porozchodzili do swojego sioła,
góral zapłakał żałośnie i wyszedł z kościoła.
Poszedł góral w góry, lasy, tam błądził do rana,
złożył ręce do modlitwy i wołał do Pana.
Kiedy ona już nie żyje, niechaj i ja zginę,
stanął nad brzegiem przepaści, rzucił się w głębinę.
mówił: żegnaj moja miła, kochaj mnie na wieki.
O gdy za rok, za półtora powrócę do sioła,
to cię luba zaprowadzę na ślub do kościoła.
Minął roczek i półtora, a nie widać Janka,
wnet góralka zapomniała o słowach kochanka.
Za jakiś czas góral wraca z tą nadzieją w sercu,
że połączy się z swą lubą na ślubnym kobiercu.
Wstąpił do kościoła, widzi światła wszędzie,
i pyta się kościelnego: co tu dzisiaj będzie?
Oj góralu, oj, góralu, to ci mówię szczerze,
że twą lubą narzeczoną dzisiaj inny bierze.
Wchodzi orszak do kościoła, idzie panna młoda,
a to jego ulubiona, to jego Jagoda.
Panna młoda się spojrzała spod swojego wianka,
i tak nagle zobaczyła bladą twarz kochanka.
Panna młoda się pochyla na drużby ramiona,
gwar się zrobił po kościele: panna młoda kona.
Ludzie się porozchodzili do swojego sioła,
góral zapłakał żałośnie i wyszedł z kościoła.
Poszedł góral w góry, lasy, tam błądził do rana,
złożył ręce do modlitwy i wołał do Pana.
Kiedy ona już nie żyje, niechaj i ja zginę,
stanął nad brzegiem przepaści, rzucił się w głębinę.
Data ostatniej modyfikacji: 24.12.2012, 15:42